دلگرفتگی مُداوم

بسم الله الرحمن الرحیم

صاحب خانه چادر سفید گلداری به او تعارف زد

او با لبخندی عمیق تشکر کرد و گفت که با چادر مشکی اش خیلی هم راحت نشسته است

صاحب خانه اما آدم پر اصراری بود! چند باره و چند باره حرفش را تکرار کرد

و او هر بار معذب تر لبخندش را بر لب می آورد و تشکر می کرد.

کسی از بین مهمانان برای کمک به صاحب خانه صدایش در آمد:

بابا دلمون گرفت با این چادر سیاهت، همچین پیچیدی خودتو.

به او برخورد... خیلی زیاد، کسی این حرف را زده بود که یک خط در میان لباس هایش مشکی بودند

آن هم به علت شیک پوشی و مجلسی پوشی اش!

این بار بر خلاف سابق صدایش را نخورد، رو کرد به مهمان و گفت:

چطوره که شما کلا مشکی میپوشین دل هیچکسی نمیگیره، بعد با چادر من دلتون سیاه می شه؟!

"خب تو چادر سیاه که سرته، روسریتم که اونجوری سیاهه، خب دلگیر شدی دیگه."

این هم از جواب مهمان.

کمی به روسری مشکی با حاشیه ی طلایی اش نگاه کرد، کمی هم به آستین های قهوه ای مانتو اش

که به راحتی دیده می شدند... حساب که کرد، ده روز هم از عاشورا نگذشته بود...

توی دلش گفت: مشکل جای دیگریست...

پی نوشت ها:

1.از هرچه مهمانی خانوادیگیست حالم بهم خورده...

2.گاهی از اینکه انقدر ساده ام در برخورد با آدم ها تعجب می کنم ودلم به حال خودم می سوزد

3.اگر این متن را امشب نمی نوشتم حتما تا فردا عذاب وجدان ننوشتنش مرا میکشت!

4.تازگی ها!!! برخی سید ها خانه هاشان شده دارالشفاء...

5.اول مهمانی همه سراغ تو را می گرفتند، بهانه آوردم، بعد از شروع مهمانی به این نتیجه رسیدم همان بهتر که نیامدی

و آخرش خدا را شکر کردم که نیامدی...