خط 11

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام.
یه داستانی نوشتم بیشتر شبیه خاطره است تا داستان.
اما خب خوندنش خالی از لطف نیست.
دعا گوی همه بودیم.
یا حق

پیر زن سعی می کرد خودش را پا به پای زن جوان برساند.
دستش را محکم توی دستش داشت تا دوباره گم نشود، پاهایش درد میکردند و حسابی نفسش به شماره افتاده بود.
سختش بود اما میدانست اگر بخواهد بنشیند یا کمی صبر کند شاید این دو دیرشان بشود. یا اینکه بگویند کار داریم و بروند.
توی دلش گفت: ای کاش حرف شوهرم را گوش کرده بودم، توی این شهر غریب،
هیچ کسی حرف آدمیزاد هم حالی اش نمی شود. باز خوب شد این ها پیدایم کردند.
وسط فکرهایش بود،که دید مرد جوان دارد دور می شود، حول خورد. صدا زد: آی بالا جیتمه، بیز بورداییخ.
رو کرد به زن جوان: هارا گدر سیز آقا؟
زن جوان گفت: حاج خانم نگرانش نباشین. پیدا می کنه راهو میاد دنبالمون. نگران نباشین دیگه گم نمیشیم.

زن جوان سرش پر از فکر بود: بعد اینکه بستنی خوردیم باید برمیگشتیم و از همین راه می آمدیم،
 اصلا چرا به سرمان زد که از این سمت حرم را دور بزنیم و راه هتل را پیدا کنیم؟
هیچ نمی فهمم آخرش هم که برگشتیم، نماز عشا شروع شده بود و راه بسته. تا اینکه حاج خانم پیدایش شد.
شاید اصلا همه اش به خاطر همین بود که ما پیدایش کنیم.آه ه ه ه...
خدایا... کاش یکی را بفرستی دست مارا هم بگیرد..
من خیلی وقت است که گم شده ام...

با صدای پیر زن از فکر بیرون آمد. رسیده بودند به اتوبوس خط 11.
- گیزیم، آی گیزیم. الریز آقرماسن. بو بیزیم هتل اتوبوس دی.
- الله چوخ شوکور حاج خانم. بیزه دعا الین ها! برید به سلامت.
- ساقل ساقل حتما...